„I rzekli słudzy do niego: Oto jest w Endor niewiasta mająca ducha, który wróży.
I przebrał się Saul, i założył inne szaty i poszedł, a z nim dwóch mężów, i przyszli do niewiasty w nocy.
I rzekł: Rozmawiaj przez ducha dla mnie, i wywołaj mi tego, którego powiem.
I rzekła do niego niewiasta: Oto wiesz, co uczynił Saul, że wytępił tych, którzy wywoływali duchy, i wróżbitów, z ziemi. Dlaczego narażasz życie moje, aby mnie zabić?
I przysiągł jej Saul przez JHWH, mówiąc: Jako żywy JHWH, nie będzie ci przypisana żadna zbrodnia w tej sprawie.
I rzekła niewiasta: Kogo ci mam wywołać?
I rzekł: Wywołaj mi Samuela.
I ujrzała niewiasta Samuela, i krzyknęła głosem wielkim, i rzekła do Saula, mówiąc: Dlaczego mnie oszukałeś? Ty jesteś Saul!
I rzekł do niej król: Nie bój się. Co widziałaś?
I rzekła niewiasta do Saula: Widziałam bogów wychodzących z ziemi.
I rzekł do niej: Jak wygląda?
I rzekła: Wychodzi starzec odziany w płaszcz.
I poznał Saul, że to był Samuel, i ukląkł nosem do ziemi, i pokłonił się.
I rzekł Samuel do Saula: Dlaczego niepokoisz mnie, wywołując mnie?
(Biblia, tłumaczenie R.E. Friedmana)